Een maandje Bxl (en Mac-Kakken 2)

Laat mij beginnen met het kleine fait divers dat ik er gisteren in geslaagd ben de nieuwe iMac van mijn broer te doen crashen. Kijk, die dingen hebben een remote control waarmee je op - toegegeven - geniale wijze een media menu kunt opentrekken en je film- en muziekcollectie kunt aanspreken. Nu mag je blijkbaar niet te vlug met die controls spelen of het boeltje loopt vast. Ik barstte in een onbedaarlijke lachbui uit toen mijn broer met een beteuterd gezicht en op de tast op zoek mocht naar de reset knop onderaan zijn designcomputer. Alleen al het feit dat die computers uitgerust zijn met zo'n knop, wijst erop dat ze niet onfeilbaar zijn.

Maar goed, voordat ik me door iets zo banaals als een mac laat verleiden tot meer gezanik, een beetje nieuws over mijzelf en mijn eerste maandje in Brussel. Brussel, ja, want daar spoor ik nu elke dag heen voor mijn nieuwe opleiding journalistiek aan de Erasmushogeschool. De eerste dagen waren alvast ook de wildste. De hoofdrolspelers in dit verhaal zijn Puit, Den Dikkn en Noenie, een trio mopperende schoorstenen met een goed gevoel voor humor.

Dag één, na de les en vastberaden er geen gras over te laten groeien, startten we een queeste naar een leuk cafeetje. Afgaande op de prijzen van 25cl pils, kwamen we uiteindelijk uit bij De Roos / La Rose, een ouwmannenkroeg die jaar in jaar uit baadt in kerstverlichting. Toen de oma-eigenaar en trotse bezitter van een moedervlek op de bovenlip haar eerste jonge klanten van het jaar onmiddellijk zag vertrekken nadat ze op de prijslijst hadden gekeken (een pintje voor 3 euro!), kwam ze ons armenzwaaiend achternagewaggeld. Ze legde ons uit dat we de prijzen van de Thé Dansant gezien hadden. Wat? Een fuif in dat kot? Zodoende sleurde ze ons weer binnen in de donkere zaal waar het naar tapis-plain rook, hoewel er helemaal geen tapijt lag. De vermoedelijke geurverspreider ontdekte ik echter gauw toen ik per ongeluk de tip van mijn schoen in de buik van een enorme, schurftige bordercollie boorde. Deze was dat soort van misbruik duidelijk al gewoon en reageerde gewoon met een zachte grom, waarna het beest zijn lome hoofd draaide en verdersliep.

Alsof de bazin onze favoriete muziek geraden had, schalde plots Frans Bauer door de ruimte, die eigenlijk meer iets weghad van een verduisterde parochiezaal. Maar laat ik niet te grof zijn voor de Roos. Als je voor €2,50 een halve liter uit grote glazen kroezen kunt drinken in Brussel, ben je maar wat tevreden!

Het volgende café dat we aandeden, lag eigenlijk vlakbij onze school en had een terras. De prijzen lagen niet hoger dan die van de Roos, dus we hoefden niet meer verder te kijken. Erg safe is het ding wel niet want het ligt vlakbij een pleintje waar de verkeersregels niet zo zot gerespecteerd worden. Dat vertaalde zich algauw in het geluid van splinterende terrasmeubels nét achter ons tafeltje. Enfin, zo klonk het in ieder geval in mijn fantasie. In werkelijkheid was de enorme Mercedes bestelwagen met versufte chauffeur tot stilstand gekomen op een van de kleine paaltjes waarmee het terras was afgebakend. Een flinke deuk was zichtbaar op de plaats waar ooit zijn plak had gehangen. Die plakte (no pun intended) nog aan het paaltje in kwestie. Maar ondanks het enorme veiligheidsrisico frequenteren we de Fleur, want zo heette dit kleine cafeetje, nog dagelijks.

Als je nu denkt dat ik niets anders doe in Brussel dan drinken, dan heb je het flink mis. Ik eh.. studeer ik er namelijk ook, maar dat is niet half zo interessant. Hoewel... nou maar dat vertel ik je een andere keer wel.

sander out