Mackakken

Of liever, Mac-kakken, om te voorkomen dat ik door een duo breedgrijnzende Marokkanen met een slecht humeur en dito gevoel voor humor word verrast. Mijn eerste post in een waarschijnlijk lange reeks Mac-kakken is meteen een vreemd eentje in de bijt: het is namelijk positief! Oy!

Want vandaag heb ik de nieuwe iTunes uitgetest. iTunes 7. Ondanks de vervelende en verlichte insluiting van Quicktime 7.1.3 (wellicht 's werelds slechtste mediaspeler ooit die zich ongevraagd integreert met al wat je lief is), en een iets drukkere interface, is er alvast een iets op miraculeuze wijze veranderd: gapless playback! Het heeft blijkbaar heel wat voeten in de aarde gehad bij Apple om liedjes na elkaar te spelen zonder dat er ook maar een milliseconde pauze tussenzat, want het is er pas na 7 versies van iTunes gekomen. De iPod kan het nog steeds niet, de mijne toch niet.

Is het niet ironisch (en hier maak ik de titel van mijn stukje dan waar) dat een bedrijf dat zich richt op de audiofiele consument (kijk maar naar hun producten waarmee steeds zogezegd superieure geluidskwaliteit moet worden afgeleverd en hun toespitsing op de muziekmarkt met iTunes Music Store en iPod enzovoort), er zo lang over doet om iets simpels als gapless playback te implementeren in hun software. Er is niets zo vervelend als luisteren naar je geïmporteerde CD van Too Many DJ's: As Heard On Radio Soulwax pt. 2, waarbij alle liedjes naadloos in elkaar overgaan, maar waar iTunes er altijd een eeuwigdurend gat tussensteekt. Je kon vroeger wel Crossfade aanzetten en die op nul seconden zetten, maar dat was slechts the next best thing, het was nog steeds een hoorbare overgang.

Als ze nu maar eens nieuwe firmware uitbrachten voor de iPod zodat die dat ook zou kunnen, zit ik niet steeds met dat probleem. Overigens zit er algauw een nieuwe episode van Mac-kakken aan te komen, want mijn iPod is het duidelijk aan 't begeven (voor de derde keer in twee jaar), mijn broer gaat een iMac kopen en de nieuwe iPods komen eraan. Ik ben eens benieuwd.