Eindelijks

Alo,

Vele eindelijks deze week! Om te beginnen met de allerbeste: ik lees net in de krant (ik lees de krant niet echt, maar mijn oog viel er per toeval op bij het ontbijt (ik eet niet echt ontbijt, maar ik moest vroeg op die dag (ik hoef niet zo vaak vroeg op, maar nu kwam Kim eraan en moest de kamer een beetje opgeruimd zijn he (al doe ik dat niet vaak)))), dat de belasting op sterke drank drastisch naar beneden zal getrokken worden (met 40% notabene) tegen december 2004! Hurray! Als het nu nog waar is, ga ik toch nog een paar keer denken of ik wel werkelijk in Groot-Brittannië wil wonen.

Een tweede eindelijk: eindelijk heb ik nog eens volk vanuit de bekende wereld gezien... jawel, Kim, onze zeeheld, is langsgeweest! Na aankomst en een portie welverdiende nachtrust voor ons beiden, namen we de trein richting Mora. Gepakt en gezakt met alles wat niet fris was (in de letterlijke zin, want het zou enorm koud gaan worden), stapten we vanaf Siljansfors een goeie 7 kilometer door het bos naar een hutje dat er midden in lag. Onderweg zagen we twee elanden. Eentje ervan keek even nieuwsgierig onze richting uit en verdween even snel als hij gekomen was, de andere hing vrolijk opengereten aan de haak van een jachtwagentje.

De jagers keken toch even verrast toen we hun jachtgebied binnentrokken, maar het zou gauw toch te donker zijn om nog verder te jagen, dus we gingen lachend verder. Met voedsel voor 3 dagen, alsook een levensgewicht aan warme kleren en slaapgerei, trokken we door over berg en door dal, tot we uiteindelijk, nét voor het volledig donker werd, onze zakken neerploften op de koude houten banken van het hutje. Nog geen vijf minuten later was het pikdonker, en we waren maar wat blij dat we er kaarsjes vonden en hout om vuur te maken.

Het werd een vroeg slaapwel, want met een zon die ondergaat om 6u 's avonds, en het hout dat gevaarlijk slinkt terwijl je jezelf probeert warm te houden, ga je maar beter rond 9 gaan slapen. Goed voorbereid (enfin, dat dachten we), kropen we elk in onze slaapzakken en snoerden de koordjes goed toe. Maar snel nadat het vuur was uitgedoofd, was het stevig woelen in de slaapzakken geblazen. Ik sleurde een aantal truien naar binnen in mijn slaapzak, en verstopte alle mogelijke uitgangen met de fleece die ik ooit eens bij een bak Gordon Scotch had gekregen. Verder een pet op mijn hoofd en een sjaal over mijn mond en neus. En dan natuurlijk de dikke wintervest tussen mij en de muur geplooid. Enfin, zo ingepakt kreeg ik al gauw last van claustrofobie en werd ik wakker na een rusteloze nacht. Een lange nacht werd het ook, met de zon die pas opkwam om 8u. Juist, een halfuur later dan in Uppsala, want Siljansfors ligt zowat 400 km ten Westen ervan.

De volgende dag brachten we grotendeels door met hout sprokkelen voor volgende gasten. Maar ondanks Kims zere knie, stond er ook een kleine excursie naar een offersteen op het programma. Het ding was slechts een klein kilometertje van onze hut vandaan, dus wilden we wel eens weten wat dat mysterieuze symbooltje op onze kaart kon betekenen. En ja hoor, niets minder dan een enorm rotsblok, omgeven door een auditorium aan bankjes uit halve boomstammen, dook plots op tussen de bomen. Na een beetje bidden, preken en ritueel zelfmoorden keerden we terug voor de rest van de falukorv, marshmellows en dat alles op een vuurtje vóór onze hut.

De volgende nacht waren we wel een beetje beter voorbereid op de komende kou. Al kreeg ik het door al mijn voorbereidingen en het nog steeds brandende vuur zo vreselijk warm, dat ik algauw met mijn hele slaapzak open in slaap viel. Toen ik rond halftwee door de kou wakker werd, volstond het gelukkig een rits of twee toe te trekken en heerlijk verder te dutten.

Omdat we ons om 7u een weg door het woud zouden moeten banen naar Siljansfors om er de bus te halen om 10u, besloten we wat later op te staan en naar een ander, iets verderaf gelegen dorpje te wandelen. Geen te best idee, zo bleek, want daar kwamen de bussen nog eerder, en voor de rest van de dag wel helemaal niet meer. We hadden nog 4u om 15 kilometer te wandelen, geen sinecure als je je weg moet zoeken en met 15 kg op je rug rondhost. Gelukkig pikte, na lang liften, een vriendelijke mechanicien ons op en voerde ons tot op ongeveer een kilometer van het station. Waar we dan uiteraard veel te vroeg waren en na 3u onze trein namen, rechtstreeks naar Uppsala.

Het werd echter heen en weer reizen, want na een technisch probleem en een ongeluk ergens anders, zijn we wel 2 keer van locomotief moeten veranderen en naar een ander dorpje moeten sporen om dat te laten gebeuren. Een aantal passagiers werden er lichtjes wild van, dat de trein ondertussen al 1u en 50 minuten vertraging had, maar zolang er koffie en warme chocomelk was, kon niets ons deren! We vraten de rest van het proviand op en hadden nog een fijne en zatte avond op de gang (en een heel gamma aan exotische locaties in de buurt).

De volgende dag zouden we (hier komt de derde eindelijk) eindelijk eens naar het buitenland reizen. Nu was ik wel bijzonder benieuwd naar onze geplande cruise naar Helsinki. Met Vikinglines uit Stockholm vertrokken en meteen op het dek de uitkijk staan houden. (Waar Kim de bijna onweerstaanbare drang om de brug binnen te dringen en het commando over te nemen weerstond. Het Viking buffet, eat and drink as much as you want/can, vulde onze maagjes met haar 3-gangen menu vol lekkere zalm en andere spijzen.

Helsinki is een mooie stad. Maar je bent er ook wel wat verloren als niemand je toont waar je heen moet. Dus strandden we eerst op de trappen van het Parlementsgebouw, waar we ontbeten. Vervolgens hingen we wat rond in een Tea-room, waar we nog enkele bekenden tegen het lijf liepen, en nog even later bevonden we ons in enkele van de stijlvolle gebouwen die de stad rijk was. De enorme, prachtige kerk, het oude, maar vanbinnen prachtige stationsgebouw, een shopping mall met een tentoonstelling van de AdAwards van Cannes... Maar het grootste deel van de tijd spendeerden we eigenlijk in Scandinavië's grootste boekhandel, waar ik me weer eens niet kon bedwingen en met 3 boeken (3 teveel) naar huis keerde. Achja.

De bootreis terug was op een aangename manier identiek aan de bootreis heen, behalve dat we dan iets later gingen slapen en meer in de nieuwe boeken konden zitten snuisteren. Ik vergat ook mijn plicht tegenover mijn nieuwe vaderland niet: de tax-free plunderen en beroven van al wat naar alcohol ruikt.

En de laatste eindelijk is voor jullie: eindelijk nog eens nieuws (zie hierboven), en jawel: foto's! Die vind je hier: http://fkserv.ugent.be/filologica/erasmus/cpg132/

Zo. Nu verdwijn ik, onder de warme lakens met een boek, of ga ik eerst nog een serie bekijken op tv..? Wie weet? Tot ziens!

sandr, viking, baldadige