Vleesballen en Early Grey Tea

Yow.

Het is je wellicht niet opgevallen dat je al 2 weken niets meer van me gehoord hebt, maar juicht nog niet, vrienden, ik leef nog steeds. Al is het moeilijk om elke week wat van je te horen als je hier deelneemt aan het studentenleven. Mijn lever lacht groen bij de gedachte (wat ´m overigens geweldig populair maakte bij mijn galblaas).

Er is dus echt heel wat gebeurd, en normaalgezien schrijft ondergetekende zijn nieuwsbrieven op zaterdag, al raken ze niet altijd af of verzonden op die dag. Vorige vrijdagnacht waren we namelijk weer uitgegaan met de gang, waardoor ik op een wel erg onprotestants uur onder de wol kroop, en dankzij de vermoeidheid en misschien wel een aantal liter verdovende middelen, vergat ik -pardoes- mijn alarmklok in te stellen. Ik wou namelijk de volgende dag naar Stockholm en we zouden vertrekken rond 8u. Toch werd ik op wondere wijze wakker om half 8 en naar Stockholm zou ik!

Ik haalde Nikiana, mijn Griekse buurvrouw - ze leeft op dezelfde verdieping in het huis hiernaast - op en we stampten tegen de wind in richting busstation. Nikiana zou gaan shoppen in Stockholm (wat wil je, een Griekse 19-jarige jonkvrouw in het grootste winkelcomplex annex stad in Zweden), en ik wou per sé Gamla stan zien. Na een paar Griekse koffies - er was geen sprake van dat ik "franse" koffie zou drinken waar zij bij was - en een verkennende wandeling, gingen we elk onze weg, waarbij ik de kans met beide handen greep om snel een franse koffie achterover te slaan in een kraampje langs het hoofkwartier van de H&M.

Stockholm, moet je weten lieve mensen, is een pracht van een stad! Gewapend met mijn Minolta, een paar sandalen en een blik van staal wandelde ik door de hoofdstad van Zweden. Je zou nooit denken dat je in een hoofdstad wandelt - er wonen maar 1 miljoen mensen en het is er betrekkelijk rustig op een zaterdag - totdat je in gamla stan binnenwandelt. Gamla stan is de Oude stad van Stockholm, waar alles ooit rond gebouwd is. Alle officiële gebouwen, Slottet (het koninklijk paleis) met de wacht ervoor, het nationale museum, en nog zoveel andere ongeïdentifieerde bouwsels met ooit bronzen, maar nu groenig geworden daken. Enfin zo ziet het er toch uit. En daartussen water, water en nog eens water, waarop vele bootjes varen. Alsook een hand (zie een foto die ik hopelijk zal kunnen inscannen) en een vikingschip! Na een 10tal foto´s begon het me te dagen dat het eigenlijk een goedkope kopie was met als enig doel toeristen rond te varen en geld binnen te schipperen.

Enfin, even later een Chinees fastfoodaffairtje binnengetrippeld met Nikiana - het duurde een poosje eer onze Griekse het aan de Chinese in hun eigen Engels konden uitleggen aan elkaar wat ze nu eigenlijk van elkaar wilden. Maar met een beetje tolken van mijn kant kwamen we uiteindelijk toch aan een tafeltje te zitten, met bergen rijst en bamboespul in zoetzure saus. Lekker genoeg.

Trouwens, tijdens Nikiana´s wilde shoppingfurie (waarbij ze welgeteld 1 broek en 1 sjaal heeft gekocht in de H&M, op 4 u tijd), betrapte ik mezelf op het flaneren door mij geheel onbekende straten tot plots... het hagelende geroffel van trommels op me afkwam. Kort daarna hoorde ik ook blaasinstrumenten. Ik kon net op tijd het filmpje op mijn fototoestel wisselen om beelden te maken van een hele fanfare met daarachter potsierlijke militairen (met witte en zwarte schoentjes en sokken) in hun mars door de Oude stad te kunnen fotograferen. Ik dacht dat ik iets speciaals gezien had, maar blijkbaar doen ze dit elke woensdag en zaterdag. Geen wonder dat er militairen zijn die smeken om naar Irak te mogen.

Maar goed, na een lange dag Stockholm en nog wat rustigere dagen op de korridor, sprong mij plots een blaadje aan de muur in het oog. "Ge mig mera köttbullar", stond er, wat zoveel betekent als "Geef mij meer vleesballetjes". Vleesballetjes zijn het Zweedse equivalent van onze gehaktbal, alleen smaken ze helemaal anders, zijn ze kleiner, zit er geen havermout in, en worden ze veel vaker gegeten dan in Belgë. De vergelijking houdt dus eigenlijk geen steek. Maar algauw vond ik een enthousiaste geest, vastgeketend in de kerker van het lichaam van onze Rus Arsenij, om met mij een vleesballenkompetitie te houden! Zo gezegd, zo gedaan, elk een kilo köttbullar gaan halen in de ICA en sätt i gång dan maar! Uiteindelijk kwamen we niet toe met die kilo, en na 85 vleesballetjes en twee biertjes gaf Arsenij - met een huid die nog bleker en doorzichtiger was dan wat je van een Russische informaticus kunt verwachten - zich gewonnen. Ik had nog net de ballen (haha) om er een 86ste balletje bij te doen en werd daarmee officieel de köttbullekung van de gang! Hij leefde nog lang en gelukkig, al bracht hij verdacht veel tijd door op het toilet.

Zo. Nu weet je weer wat ik met jullie belastingsgeld uitvreet! En nu ga ik een kopje thee maken.

Goedemiddag

- exit Sander