het kan verkeren. ik daarentegen...

Ok. Sommigen huilen als het uit is met hun lief. Watervallen vol. Sommigen vreten zich kapot aan chokolade. Nog anderen storten zich op hun werk en verzetten zo hun gedachten. Ik kan geen van de drie, mijn maag knijpt samen, mijn hoofd kan zich niet meer concentreren - het is teveel bezig met proberen achterhalen waarom iets dat zó goed ging, plots niet meer gaat voor haar - en huilen is waarschijnlijk al geleden van de lagere school waar de bullies het er hardhandig uitgemept hebben.

Dat het met mij erg gesteld is, mag duidelijk worden uit het feit dat ik zowaar mijn toevlucht gezocht heb in het schrijven van poëzie. Over het niet kunnen huilen. Huilen zou opluchten. Hier is eentje dat mij zelf nog wel verrast heeft:

bah en een paar dagen later vind ik het alweer kut. Dus gecensureerd. There there. In your face, interweb.